Het NK Boulder 2019 is gewonnen door Pleun Frank en Elko Schellingerhout. In een volgepakt en sfeervol Grip in Nijmegen zag een enthousiast publiek twee zeer verschillende finales.
Bij de heren hielden Tim Reuser en Elko elkaar tot de laatste boulder scherp, waarbij Elko uiteindelijk de sterkere klimmer bleek deze avond. Mark Brand werd derde. De finale bij de dames werd beslist bij de laatste boulder; Pleun had hier de minste pogingen voor nodig en greep daardoor de Nederlandse titel. Tiba Vroom en Lynn van der Meer pakte respectievelijk de tweede en derde plek.
Voor Elko was dit een bijzondere finale, want vorig jaar hield een blessure hem langdurig aan de kant. Ik vroeg hem vlak na de prijsuitreiking of we kunnen spreken van een comeback. Elko: “Dit is geen comeback, die heb ik twee jaar geleden gemaakt. Maar door mijn afwezigheid vorig jaar is het voor mij de kers op de taart waar ik best lang op gewacht heb. Vanochtend vroeg ik mijzelf nog af of het er voor mij in zou zitten, zeker omdat met name Tim ontzettend in vorm is en die versla je niet zomaar. Vandaag viel het gelukkig mijn kant op en kan ik mijn eerste titel vieren.”
Bij de dames speelde zich een totaal andere finale af dan bij de heren. De eerste drie boulders bleken te makkelijk voor het grootste gedeelte van het veld; Lynn van der Meer, Pleun, Vera Zijlstra en Tiba Vroom hielden elkaar in evenwicht met drie flashes. Bij de laatste boulder vond de shift plaats doordat Tiba en Lynn drie pogingen nodig hadden en Pleun in haar tweede poging topte en daarmee de titel behaalde. Vera Zijlstra werd in de vierde boulder afgestraft en vond het moeilijk de frustratie voor zich te houden. Zeer begrijpelijk, omdat Vera op het internationale podium heeft laten zien in goede vorm te verkeren.
Het ongeloof was nog lang na de wedstrijd van het gezicht van Pleun af te lezen. In een korte reactie temidden van het vieren met haar familie zei ze: “Ik heb de hele week voorafgaand aan de finale geroepen: het zou raar zijn als ik zaterdag win. Vera en Tiba en de rest zijn hartstikke sterk en hebben veel meer wedstrijdervaring en daarbij; ik ben zo jong. Maar ik heb gewoon gewonnen!”
Het verloop van de finale bij de dames bood na afloop voldoende gespreksstof. Op de vraag of hij blij was met de finales, beantwoordde routebouwer Michiel Nieuwenhuijsen met enige tegenzin: “Bij de heren ging het goed, maar als bouwteam zijn we niet blij met de manier hoe het is uitgepakt bij de dames.” Wellicht een wat naïeve vraag om te stellen aan Michiel, maar vanwege de lange gelijke stand was het mogelijk dat de winnares aan de hand van de halve finale-resultaten bepaald zou worden. Door de drie tops die zowel Lynn als Tiba nodig hadden, hoefde dat niet te gebeuren.
Onder andere voor Tiba was het daarom flink balen na afloop. “Het is voor mij zuur dat ik zeven van de acht boulders van de halve finale en finale flash en niet win. Ik ben heel tevreden over hoe ik geklommen heb en mijn prestatie. Ik ben voor Pleun natuurlijk hartstikke blij en het is zo tof dat we met drie dames van Revolt in de finale staan. Maar persoonlijk baal ik heel erg van de finale, zeker omdat ik niet heb kunnen vechten. Ik sta hier nu zonder moe te zijn. Als ik dat vergelijk met de inspanning die ik lever op een internationale wedstrijd, hebben we het echt over totaal verschillende boulders en wedstrijden.”
In een gesprek met Tim Reuser komt eenzelfde vergelijking op. “Het was voor mij moeilijk om het verschil te maken, omdat de boulders niet hetzelfde van me vroegen als ik gewend ben. Het gaat de laatste tijd internationaal hartstikke goed en ik merk dat ik vandaag moeite had met het feit dat de boulders niet snoeihard waren. Dat klinkt natuurlijk een beetje vreemd en het is lastig de vinger op de zere plek te leggen, maar normaliter ben ik na boulders bekaf en moet ik in de iso echt bijkomen. Dat hoefde vandaag niet. Maar goed, ik kan prima leven met de tweede plek. Elko en ik gaan way back, voor mij voelt het alsnog als een soort winst.”
Robin Donders sprak ik ook nog even. Met een grote glimlach op zijn gezicht van begin tot eind was Robin een favoriet van het publiek. Mooi moment was zijn flash bij de laatste boulder, afgesloten met een sterk stukje crowd management en een paar krachttermen. “In deze finale staan was voor mij het doel om weer mee te doen dit jaar, dus ik ben trots en blij dat het gelukt is. Dat ik het hier dan mag opnemen tegen jongens die ik zelf training heb gegeven en tegen Tim en Elko is allemaal extra. Druk voelde ik niet en omdat er boulders bij zaten waar ik mijn kwaliteiten in kon laten zien, is het voor mij een fantastische finale.”
De volledige uitslag vind je hier. Terugkijken kan via de opgenomen livestream van de NKBV.
Tot slot, Grip heeft als locatie bewezen een goede sfeer mogelijk te maken. In de ruimte bij de karakteristieke golf zit het publiek dicht bij de wand en bij elkaar en dat merk je. Een groot verschil met de wedstrijden in de Appolohal en de Westergasfabriek, beaamt ook NKBV-voorzitter Joachim Driessen. De ruime opzet daar voelt toch anders aan. Bovendien draaide de DJ de ene heerlijke plaat na de andere. Wel moet er een kritische kanttekening geplaatst worden bij de wand. De golf biedt niet heel veel variatie en doordat het een relatief klein wanddeel is, er weinig plek voor de in totaal acht boulders van de finale. Tevens de reden dat er tussendoor door het bouwteam aanpassingen verricht moesten worden.
*Per abuis is in dit artikel vermeld dat Michiel Nieuwenhuijsen hoofdroutebouwer van dit NK was. Sjors Kersten was de hoofdroutebouwer.