Een bijzondere wedstrijd voor Nikki van Bergen in Chamonix, de World Cup Lead van 12-13 juli was haar laatste. Familie en vrienden reisden af om Nikki het afscheid te geven dat ze verdient. Hier lees je haar eigen verslag.
Donderdag 19:00: de avond voor de wedstrijd
Ik kom het huisje waar het team verblijft binnen. De andere teamleden zijn al even onderweg en hebben hiervoor de World Cup in Villars geklommen. Tim hangt over de bankleuning heen met een handboek over klimmen in zijn hand. Leto staat op het balkon te jongleren en Lynn en Mark staan in de keuken eten klaar te maken. De dag voor de wedstrijd: altijd een gekke mix van verschrikkelijke verveling en spanning. Even later komt Aukje het huisje binnen. Ze is bij de Technical Meeting geweest en heeft daar de laatste informatie over de wedstrijd en nog veel belangrijker, de startlijsten gekregen. Ik start laat, als 42e, wat betekent vieze grepen, slechtere condities, maar ook lekker uitslapen en veel klimmers kunnen afkijken. Normaal zou ik me druk maken om zo’n startnummer, maar vandaag, zo vlak voor m’n laatste wedstrijd, lijkt het er allemaal niet meer zo toe te doen.
Vrijdag 9:00: spanning in de lucht
Ik zit op het balkon van ons huisje met een bak kwark met havermout en fruit. Vandaag is de dag. Ik voel me gespannen, heb moeite met eten. Elke keer als de spanning op komt kijk ik even op, vanaf het balkon heb ik een prachtig uitzicht op de bergen. De eerste parapenten zweven door de lucht, ik haal diep adem en geniet even van dit rustige moment voor de chaos van de wedstrijd begint.
Vrijdag 9:40: een strijdplan
De lead kwalificaties zijn flash, wat betekent dat je de andere klimmers mag zien. Dit levert een behoorlijk complexe voorbereiding op. De opwarmruimte bevindt zich namelijk niet bij de wand, maar op een kleine 5 minuten lopen afstand. Wanneer ga je kijken? Wanneer moet je opwarmen? Hoe snel gaat de ronde, moet je daar je planning op aanpassen? Met zulk soort vragen heb je te dealen. Gelukkig ken ik het spelletje inmiddels behoorlijk goed. Ik kijk t/m nummer 12 en ga daarna naar de opwarmruimte. Aukje geeft me een seintje als nummer 36 gaat klimmen. Dan pak ik mijn spullen en ga ik langzaam naar de wand. Nu sta ik dus nog voor de wand. Ik kijk naar de klimmers, probeer de beste bèta eruit te halen en pak af en toe mijn verrekijker om die kleine greepjes van wat dichterbij te kunnen bestuderen. Tijdens het kijken naar de klimmers wordt ik een beetje onzeker over bepaalde passen. Ik probeer juist voor deze passen een goed strijdplan te maken. De route ziet er hard uit, bijna niemand komt voorbij de helft. Dat wordt dus accepteren en gaan!
Vrijdag 12:15: van chaos naar rust
Het is bijna mijn beurt om de eerste route te klimmen. Ik zit klaar in een tent achter de wand. Naast mij zit een Duitse, zij moet bijna klimmen. Ik voel me wat chaotisch en gespannen. Met mijn koptelefoon op, waar altijd hetzelfde nummer –Gone van Jack Johnson, speelde op het eerste NK dat ik ooit won en sindsdien heeft het nummer deze functie – op repeat speelt, neem ik wat standaard visualisaties door, dat helpt al. De visualisaties zijn bij mij altijd gericht op ontspanning en flow. Ik beeld me momenten in waarin ik één van die twee enorm had. De meeste zijn stukjes uit routes buiten of momenten waarin ik tegen de bus aan van een prachtig uitzicht zat te genieten, soms met een bordje eten op schoot.
Als de Duitse vertrekt zet ik mijn muziek af en kijk ik voor me uit. Door de opening van de tent heb ik precies uitzicht op de gletsjer van de Mont Blanc. Zo buiten, in de zon, met dit uitzicht en een klein briesje, best lekker! Ik haal een paar keer diep adem terwijl ik me in bind. De chaos is weg, ik voel me rustig en ben klaar om te klimmen.
Vrijdag 13:00: bijkomen
De eerste kwalificatie zit erop. Ik voel me enorm opgelucht. Het klimmen was zakelijk, de route hard. Ik had graag nog een pasje verder gevochten, maar stond in ieder geval goed in ‘execution mode’, wat voor deze route erg effectief was. Nu is de druk van de ketel. Ergens voelde deze wedstrijd toch ook een beetje als een ‘moetje’. Dat ene ding wat ik nog moest doen om goed afscheid te kunnen nemen van het wedstrijdklimmen. Samen met Frank en mijn ouders zit ik op een bankje aan het water, tussen de opwarmruimte en de wand in. De stokbroodjes worden uitgepakt. Ik ga nog een keer aan de kwark met havermout, brood krijg ik nooit weg tijdens een wedstrijd. Naast me ligt een notitieboekje klaar om een plan te maken voor de volgende route, maar die blijft nog even dicht. Nu is het tijd om even te ontspannen, over andere dingen te praten en de wedstrijd heel even te vergeten.
Vrijdag 14:30: vechten voor ruimte
Nog snel maak ik wat laatste pasjes op de opwarmwand. De opwarmruimte is groot, maar het aantal wanden is beperkt voor dit enorme aantal deelnemers (zowel bij de mannen als bij de vrouwen meer dan 100!). Tijdens het opwarmen moet je echt vechten voor je plek. Als je je te veel weg laat duwen kom je er niet tussen. Ik vind dit altijd erg lastig, maar heb het inmiddels wel een beetje geleerd. Ik wil nog één keer licht verzuren, dat betekent rondjes klimmen: onder andere klimmers door, over ze heen, of ze net een beetje opjagen door je voet ook vast op diezelfde trede te zetten.
Vrijdag 15:30: prachtig afscheid
Het klimmen zit erop. Dat was hem, mijn laatste wedstrijd! Achter de wand pak ik mijn spullen in. Ik zit nog een beetje verdwaasd voor me uit te staren. Wat vond ik nou eigenlijk van mijn klimmen net? Het is als een flits voorbij gegaan. Als ik mijn tas gepakt heb, loop ik langzaam terug het publiek in, nog steeds in gedachten verzonken. Dan zie ik ze staan: mijn ouders, Frank, Tim, Aukje, mijn vrienden die speciaal voor mij hierheen gekomen zijn. Ik krijg een aantal hele dikke knuffels en er wordt een glas bier in m’n hand geduwd (ik drink helemaal niet, maar ik had beloofd dat we het deze keer zouden vieren, dus ik neem toch maar een slokje). Dan komt mijn moeder met een toespraak. Hoeveel wedstrijden heb je internationaal geklommen Nik? 88! Hoeveel met de nationale wedstrijden erbij? Geen idee… 200 ofzo? Hoeveel medailles heb je gewonnen? Ik heb geen idee. Dan gaat de tas open en wordt de hele berg medailles, die nog altijd bij mijn ouders thuis hing, om mijn nek gehangen. Nog één keer voelen hoe zwaar ze waren, dat gewicht hoef ik nu niet meer te dragen.
Zaterdag 12:00: tevreden naar huis
Na flink uitgeslapen te hebben, zit ik voldaan op het balkon met een ontbijtje. Hoe was het nou eigenlijk gister? Ik bespreek de wedstrijd na met Frank. Het resultaat was niet denderend, maar veel meer dan dit zat er niet in. Het klimmen van de laatste wedstrijd had een heel nieuw mentaal spel opgeleverd, wat niet optimaal was voor de spanning. Toch zat het veld zo dicht op elkaar dat halve finale niet echt ver weg was. Als ik alleen lead had getraind dit jaar en dit niet m’n laatste wedstrijd was, had het er misschien in gezeten. Ach, het maakt ook niet meer uit. Het was een fantastische tijd en ik ben trots op wat ik bereikt heb. Misschien was dit wel de enige wedstrijd ooit waarin de cliché ‘meedoen is belangrijker dan winnen’ echt van toepassing was. Ik wilde het goed afsluiten, nog één keer alles meemaken en daarna afscheid nemen van de scene en alles wat daarbij hoort. Dat is gelukt. Nu is het tijd voor heel veel buitenklimmen!
Nikki van Bergen heeft besloten te stoppen met wedstrijden na een lange carrière op het internationale en nationale podium. Daarmee zwaait een icoon van de Nederlandse klimscene af, schreven we eerder.